O yıllarda anladım ki, hedeflerimi gerçekleştirme yolculuğunda sadece ailem ve benden oluşan küçük bir takımdık. Yol uzundu ama gidebildiğimiz kadar gidecektik.

2004’te Türkiye’nin dünya sıralaması ile Wimbledon oynayan ilk sporcusu olduğumda, 13 yaşında kurduğum hayali gerçekleştirmiştim. Yalnız gittiğim yol birden kalabalıklaştı. Bu duruma hazırdım. Hiç bir zaman en başından yanımda olan ailemi ve dostlarımı unutmadım. Kendimi başarımdan dolayı özel bir insan gibi görmedim. Başarı denen şeyin harika bir duygu olduğunu inkar edemem. Ama asıl önemli olanın başarının içinde keyif alınacak bir yol mu yoksa varılması gereken bir nokta mı olduğunu anlamaktan geçtiğini fark ettim. Wimbledon hayalim gerçekleştiğinde çok mutlu olmam gerekirken bir boşluğa düştüğümde anladım ki başarı, varılan bir nokta değil bir süreçten ibaret olmalı. İşte tam da o en başarılı anımda mutsuzluğu yaşarken büyük bir hayat dersi aldım. O ana kadar hayatımın her anını bir hedefe varmak için yaşarken, o dakikadan sonra artık kendime kariyerim, özel hayatım ve her konuda ufak hedefler koyup, varmaktan ziyade onlara giden yolda keyif almaya çalıştım. Böylece gerçek mutluğu buldum. Yıllar içerisinde 42 kez Türkiye Şampiyonluğu yaşadım. 177 kez Milli Takım’da ülkemi temsil ettim. Tenis ülkemizde 20 sene evveline göre çok daha ileride. Yeterli mi, asla değil.

Bugün farklı sektörlerde şirketlerin motivasyon toplantılarında başarı temalı konuşmalar yaparken hep aynı şeyleri söylüyorum: “Çok çalış, hayatta ve kariyerinde adil şartlarda yarışmayacağını ve yaşamayacağını kabul et! Adapte ol! Hatalarını kabul et! Tekrar denemekten korkma ve bırak seni deli sansınlar; kocaman hedefler koy kendine. Sadece yolun sonuna odaklanma asıl keyifli yer yolun ta kendisi!”

Sevgilerimle,

Milli Tenisçi İpek Şenoğlu Turna